Van leren tot werken - 1962 - 1971

1962 - 1971

Nu werd het heel ernstig, losgelaten te worden in de wereld van de werkende maatschappij. Voor mij werd een stageplaats gevonden bij Autopon aan de Ruysdealkade in Amsterdam. Een stageplaats met een salaris als beloning. Je had wel een getuigschrift, maar geen diploma. Zo kwam je dan in een leerprogramma terecht. Vier dagen praktijk en één dag terug in de schoolbanken. De 2e Christelijke Technische School had inmiddels de drie locaties omgeruld voor één vaste locatie, nl. in de van Bremenstraat gelegen in Amsterdam-west. Vooral 's winters was dat best wel moeizaam. Vier dagen werken in de slecht verwarmde garage en één dag zitten in een warm leslokaal.

 

Op een gegeven moment, mede ingegeven met het niet halen van je diploma, is het werken aan en onder een auto ook niet wat je ambitie is. Zo raak je nog wel eens de aandacht kwijt. Werken in een garage was toch niet hetgeen wat ik, m'n hele leven zou willen blijven doen, dus uitkijken naar andere werkzaamheden. 

Beginnende bij een boekbinderij. Ze zochten een chauffeur voor het bezorgen en ophalen van drukwerk. In de praktijk bleek al heel snel dat het chauffeurswerk meer binnen was dan buiten, dus dan maar kijken naar iets anders.

Een beetje in dezelfde lijn, vond ik een baantje bij een reclame service bureau. Gevestigd aan de Amstel een statige lokatie in een voormalige herenhuis aan de gracht. Er zat één maar aan, het was ter opvullen van een plaats van iemand die onder de wapenen was geroepen. Zodra deze zich weer zou gaan melden, moest ik het veld ruimen. Al met al duurde dat een jaar. Werk vol met afwisseling. Uitzetten van werkopdrachten; het laten typen van adressen door thuiswerkers, sorteren van brieven door thuiswerkers om deze daarna bij de post aan te bieden. Leuke projecten kwamen voorbij. Het opzetten van Macro, de Oranjeloterij. Ik verplaatste mij in Morris Minor Bestelwagentje. Een leuke auto voor de wat kleine personen, maar voor de wat langere is het instappen gelijk aan het aantrekken van een schoen die wat krap is. Het prettige van zo'n dinkeytoy was wel dat je hem bijna overal kon parkeren. Kort nadat ik mijn baantje moest opgeven is het reclame service bureau verhuisd naar een pand in nieuw west. Het bedrijf was zogezegd uit z'n jasje gegroeit.

Het volgend baantje duurde ook maar kort. Bij een kunstschildersbenodigdheden winkel vond ik emplooi als bezorger van allerlei zaken voor kunstschilders. 

Maar ja, baantjes als chauffeur lagen - ook in die tijd - niet voor het oprapen. Bij een "groot" levensmiddelenbedrijf in Amsterdam werd een chauffeur voor de bezorging gevraagd. Alles heeft z'n voor en tegens. Zo was het ook met dit baantje. Het bezorgen bleek te bestaan uit bananendozen vol met boodschappen naar vier hoog sjouwen. Soms een bedankje, maar dat was een uitzondering. De vestiging in west was tevens het "distributiecentrum" voor filialen in de stad. Eerst naar de Centrale Markthallen voor fruit. Mandarijnen, niet te duur. Zelfs de goedkoopse waren te duur. Als ze gekocht werden, moesten ze dezelfde dag aan de man gebracht worden anders werden ze vanzelf groen.

De Vana was tot aan de jaren zeventig een keten van kleine kruidenierswinkels. In Amsterdam had je er veel in arbeidersbuurten. De naam Vana is ontleend aan de naam van de eigenaren: de familie Van Amerongen. Met andere woorden “merongen” is hier opzettelijk weggemaakt. Verder kun je Vana ook lezen als “van a”, om vervolgens zelf in te vullen “naar b”, of naar wat dan ook.

Het vervoer bestond uit een volkswagenbusje dat z'n betere tijd heeft gekent. Zowel aan de rechterzijde als aan de linkerzijde bestond er een natuurlijke aircondision. s'Winters koud, in herfst nat en s'zomers heet. Na een controle door de verkeertechnische dienst bleek dat het voertuig in een zodanige staat was dat verder rijden dan terug naar de zaak niet werd goed gevonden. Dezelfde dag reed ik in een ander voertuig dat voldeet aan alle eisen die van een voertuig verlangd kan worden. Zo hield ik het ook maar voor gezien bij deze werkgever. 

Het type vrachtauto (Bedford) wat
voor de bezorging werd gebruikt

Dat brengt me bij de Melkunie in de 1e Jan Steenstraat. In plaats van onder de motorkap achter het stuur. Groot rijbewijs had ik al, dus die hobbel hoefde ik niet te nemen. Wel was het vroeg beginnen, maar dat had ook z'n charme. |

Mijn taak was melk en aanverwante artikelen bezorgen bij zelfbedienings-zaken, zoals Albert Hein etc. Dat hield tevens in dat de vrachtwagen pas na half elf mocht uitrijden. Eerst diende de melkrijders geladen te worden. Wat wel eerst geladen diende te worden waren de schoolmelkrijders. Ik was ingedeeld bij de schoolmelkrijders. Dat gaf me de gelegenheid om het ontstaan en het begin van de bouw van de Bijlmermeer mee te maken. s'Morgens vroeg in de Bijlmer de konijntjes en ander dieren – die je nu niet zult tegenkomen – voor je bumper langs te zien lopen gaf de betrekkelijkheid van de natuur binnen Amsterdam weer. Wat nog even leuk is om te vermelden, is dat ik was opgenomen in het pensioenfonds van de N.M.U. Zo kan ik uitkijken naar een pensioen van rond de vijf euro per maand als ik de pensioengerechtigde leeftijd bereik.

De Melkunie 1e Jan Steenstraat
in vroeger tijd

 Een saillant detail is dat de fabriek tegenover de Technische School stond. Stond, want nadat de fabriek gesloten en afgebroken werd zijn er op die plaats appartementen gebouwd.











Ook aan dit feest kwam een eind. Een op handen zijnde reorganisatie, verplaatsing van de fabriek en de verplaatsing van het distributie centrum gaf mij aanleiding om te zien naar een andere baan en na wat omzwervingen was er een vacature bij de gemeentepolitie.